عصای نابینا،پرچم استقلال اوست و روزعصای سفیدروزترحم به این افرادنیست

رئیس انجمن حمایت از حقوق معلولان به مشکلات ۵۳۰ هزار نابینا در کشور اشاره کرد و گفت: مسئولان باید در جهت رفع مشکلات معلولان اقدام کرده و حقوق این افراد را به رسمیت بشناسند.

علی همت‌محمودنژاد در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به اینکه روز ۱۵ اکتبر، ۲۳ مهرماه روز جهانی نابینایان است، افزود: در حال حاضر ۵۳۰ هزار نابینا در کشور زندگی می‌کنند که این افراد با مشکلات عدیده‌ای مواجه هستند.

وی گفت: بیش از ۵۱ سال است که جهان این روز را به منظر توجه به مشکلات نابینایان و معطوف کردن جامعه به توانمندی‌های آنان گرامی می‌دارد، بنابراین بایستی مسئولان با الهام از الگوهای موفق در جامعه نابینایی، راه را به سوی حضور هر چه بیشتر آنها در جامعه فراهم کنند.

به گفته وی، دسترسی این افراد به محیط‌های فیزیکی و مجازی و دریافت بهنگام اطلاعات می‌تواند عامل موثری در موفقیت افراد نابینا و رفع تبعیض‌های صورت‌گرفته باشد.

رئیس انجمن حمایت از حقوق معلولان ضمن توجه دولت به مشکلات نابینایان اظهار داشت: متاسفانه هنوز هزاران نفر از افراد نابینا سردرگم دستیابی به مسکن مناسب هستند.

وی همچنین از ستاد مسکن بهزیستی درخواست کرد تا جایگاه مسکن مهر نابینایان را در سراسر کشور با ملاحظات خاصی پیگیری کنند.

محمودنژ‌اد در خصوص خانواده‌های دارای چند نابینا که ریسک تولدکودک نابینا در آنها بیشتر است، گفت: شایسته است بهزیستی این افراد را که مشکلات زیادی دارند با نگاه ویژه مورد بررسی قرار دهد و هزینه‌های درمانی برای پیشگیری از ایجاد نابینایی را در این خانواده‌ها پرداخت کند.

وی با اشاره به اینکه ۱۵ اکتبر با شروع سال تحصیلی در ایران تقارن دارد، از مسئولان درخواست کرد تا نسبت به شناسایی و رفع مشکلات دانشجویان نابینا در سراسر کشور اقدام مساعد انجام شود.

به گفته رئیس انجمن حمایت از حقوق معلولان امروزه دیگر داشتن رایانه همراه و لپ تاپ از وسایل جدانشدنی نابینایان است و باید تمام کتابخانه‌های الکترونیکی به نرم‌افزارهای فارسی‌خوان مجهز باشند و همچنین صدا و سیما به تولید برنامه‌های آموزشی اقدام نماید.

محمودنژاد گفت: در کشورهای دیگر عصای نابینا حکم چراغ قرمز را دارد و اتومبیل‌ها موظفند در مقابل فردی که با عصای سفید در حال عبور از عرض خیابان است بلافاصله توقف کنند و همچنین راهنمایی و رانندگی باید نسبت به ترویج این فرهنگ در میان رانندگان اقدام مساعدی به عمل آورند.

وی از وزارت نیرو خواست تا در شهرستان‌های توسعه‌نیافته نسبت به رفع مزاحمت علمک‌های گاز برای نابینایان اقدام نمایند.

رئیس انجمن حمایت از حقوق معلولان تصریح کرد: همچنین یکی دیگر از مشکلات نابینایان، گویا نبودن دستگاه‌های کارت‌خوان در سراسر کشور است که باعث شده تا این افراد با مشکلاتی مواجه شوند بر همین اساس مسئولان در رفع این مشکل نیز باید اقدام نمایند.

محمودنژاد گفت: مشکل اشتغال پس از مسکن بزرگترین چالشی است که  در دهه اخیر افراد نابینای تحصیلکرده با آن مواجه هستند و با آنکه نابینایان به طور چشمگیری تحصیلات عالی کسب کرده‌اند ولی متاسفانه شغل مناسب با وضعیت آنان در اختیارشان قرار نمی‌گیرد، به طوری که بعضی از این افراد با مدارج عالی مجبور به کار در شغل‌های غیرمرتبط شده‌اند، به همین دلیل باید دولت با پرداخت حداقل مستمری به اندازه حقوق پایه کارگران، در جهت رفع مشکلات زندگی این افراد اقدام نمایند.

وی اظهار امیدواری کرد با تصویب لایحه حمایت از حقوق معلولان که امروز اولین جلسه بررسی آن در اداره پژوهش مجلس آغاز شده است، راه را برای احقاق حق نابینایان و حضور گسترده آنان در جامعه و شکوفایی هر چه بیشتر توانمندی‌هایشان هموار نمایند.

رئیس انجمن حمایت از حقوق معلولان تاکید کرد: عصای نابینا، پرچم استقلال اوست و روز عصای سفید، روز ترحم به این افراد نیست، بلکه روز جهانی به رسمیت شناختن حقوق بیش از نیم میلیون نفر در کشور است.

 

کسب مقام سوم کشوری درمسابقات فرهنگی هنری وپرسش مهر93

بااستعانت ازخداوندمهربان وتلاش همکاران گلم درمجموعه باغچه بان یک گروه سرودناشنوایان آموزشگاه توانست درمسابقات کشوری سرودهمگانی مقام سوم کشوری راکسب کنند. به امیدموفقیت وسربلندی روزافزون همکاران ودانش آموزان عزیز

عیدغدیرخم مبارکباد

عیدسعیدغدیرخم مبارکباد

خاطرات شنیدنی یکی ازدانش آموزان مرحوم جبارباغچه بان که 92سال سن دارد/درددل ناظم ناشنوای بازنشسته

به گزارش خبرنگار آموزش و پرورش خبرگزاری فارس، به مناسبت روز جهانی ناشنوایان و همزمان با آغاز سال تحصیلی به سراغ مرد ناشنوایی رفتیم که روزی دانش‌آموز کلاس درس جبار باغچه‌بان (پایه‌گذار آموزش ناشنوایان) بوده است و پس از آن برای حدود 9 سال به عنوان ناظم در مدرسه باغچه‌بان حضور داشت.

این مرد، سید رضاقلی شهیدی است که اکنون 92 سال دارد؛ گفت‌وگو با آقای شهیدی در منزل وی انجام شد. او و همسرش به گرمی از خبرنگاران حوزه آموزش و پرورش خبرگزاری فارس استقبال کردم

در انجام این مصاحبه مرجان میرشفیعی به عنوان رابط از کانون ناشنوایان حضور داشت که موجب ایجاد ارتباط صمیمانه‌تری بین خبرنگاران، آقای شهیدی و همسرش شد.

***

سیدرضاقلی شهیدی متولد 1302 است؛ او در زمان تولد سالم بود و هیچ مشکل شنوایی نداشت اما هنوز دو ساله نشده بود که مبتلا به مننژیت شد و شنوایی خود را از دست داد.

همسر شهیدی نیز ناشنواست و حاصل ازدواج آنها 3 فرزند شامل دو دختر و یک پسر است که آنها هم ناشنوا هستند اما 2 نوه و 2 نتیجه آقای شهیدی، شنوا هستند.

شهیدی می‌گوید: قبل از تأسیس مدارس دانش‌آموزان ناشنوا در تهران، پدرم سعی می‌کرد مرا به مدرسه دانش‌آموزان عادی بفرستد اما نتوانستم کنار آنها دوام بیاورم؛ به همین دلیل پدرم تصمیم گرفت مرا به خارج از کشور بفرستد اما راضی نبودم و نمی‌خواستم به کشوری دیگر بروم و غریب و تنها باشم.

وی ادامه می‌دهد: همان زمان در روزنامه نوشته شد که دبستان ویژه کودکان کر و لال در چهارراه اسدآباد افتتاح شد و پدرم، مرا به این مدرسه جدید برد.

شهیدی اضافه می‌کند: روزی که با پدرم برای اولین بار به مدرسه دانش‌آموزان ناشنوا رفتیم، حدود 11 سال داشتم و چند بچه کوچک و بزرگ آنجا بودند؛ همانجا بود که برای اولین بار آقای باغچه‌بان را دیدم.

وی به نحوه تدریس باغچه‌بان اشاره می‌کند و می‌‌افزاید: یادم می‌آید آن زمان، ما در عرض یک هفته فقط یک صفحه درس خواندیم و این برایم خیلی سخت بود چرا که همسن و سال‌هایم در مدارس عادی، در همان زمان نصف کتاب را خوانده بودند.

این ناظم بازنشسته می‌گوید: باغچه‌بان ناراحتی‌ام را از چهره‌ام متوجه شد و گفت «پسرجان، تا زمانی که این صفحه را خوب یاد نگیری، یاد دادن صفحه بعدی بی فایده است» راست می‌گفت اگر می‌خواست تند تند درس بدهد، فایده نداشت.

آقای شهیدی (ناظم بازنشسته) و خانم میرشفیعی(رابط ناشنوایان)

 

* مخالفت با باغچه‌بان مهربان و جدی

شهیدی به مخالفت‌هایی که برخی افراد با باغچه‌بان داشتند، اشاره می‌کند و می‌گوید: خیلی از افراد به باغچه‌بان می‌گفتند که چرا مدرسه کر و لال‌ها را ایجاد کرده است و به او پیشنهاد می‌دادند که در دانشگاه درس بدهد اما باغچه‌بان می‌گفت «عاشق دانش‌آموزان کر و لال هستم».

وی ادامه می‌دهد: آن زمان باغچه‌بان خیلی تحت فشار بود و حتی وزارت فرهنگ قبول نمی‌کرد که به او مکانی برای مدرسه دهد و می‌خواستند او استعفا دهد اما باغچه‌بان به دلیل علاقه‌ای که به بچه‌ها داشت، ماند.

این ناظم بازنشسته به شخصیت باغچه‌بان اشاره می‌کند و می‌افزاید: باغچه‌بان مهربان و جدی بود. او هر روز از من می‌خواست که یک صفحه کتاب را حفظ کنم و روز بعد، درس‌ها را می‌پرسید؛ یادم می‌آید یکروز تنبلی کردم و درس را حفظ نکردم و هنگامی که از من درس پرسید، به طور خلاصه هرچی بلد بودم، گفتم.

وی اضافه می‌کند: منتظر بودم که باغچه‌بان مرا تنبیه کند اما او مرا تنبیه نکرد بلکه از اینکه درس در ذهنم مانده بود، خوشحال شد و تشویقم کرد.

شهیدی ادامه می‌دهد: زمانی که باغچه‌بان مدرسه دانش‌آموزان کر و لال را تأسیس کرد، خودش تنها بود؛ هم درس می‌داد و هم مدرسه را نظافت می‌کرد.

وی در پاسخ به این پرسش که « آیا مدرسه آنها شهریه هم داشت؟»، می‌گوید: هزینه تحصیل حدود 5 تا 10 تومان بود اما اگر دانش‌آموزی این هزینه را نداشت، باغچه‌بان به طور رایگان به او درس می‌داد؛ آن زمان وضعیت مالی پدرم خوب بود و شهریه مدرسه را می‌داد.

این ناظم بازنشسته در خصوص تعداد دانش‌آموزان مدرسه می‌افزاید: تعداد دانش‌آموزان مدرسه ما حدود 10 تا 15 نفر بود البته این رقم همیشه متغیر بود چرا که بعضی بچه‌ها ادامه تحصیل نمی‌دادند اما من تحصیلم را در آن مدرسه تمام کردم و توانستم مدرک ششم دبستان باغچه‌بان را کسب کنم.

کلاس درس جبار باغچه بان

* ناظم سخت‌گیری بودم

شهیدی به ناظم شدنش در مدرسه باغچه‌بان اشاره می‌کند و می‌گوید: چند سال بعد و زمانی که دیگر بزرگ شده بودم، باغچه‌بان از من خواست که به عنوان ناظم در مدرسه‌اش کار کنم و من هم پذیرفتم.

وی ادامه می‌دهد: من ناظم سخت‌گیری بودم ولی سعی می‌کردم که دوست بچه‌ها نیز باشم؛ بلاخره شرایط بچه‌های ناشنوا با بچه‌ها عادی متفاوت است.

این ناظم بازنشسته به وضعیت ناشنوایان در جامعه اشاره می‌کند و اظهار می‌دارد: در گذشته بچه‌ها ناشنوا مورد تمسخر مردم قرار می‌گرفتند حتی یادم می‌آید آن زمان که دبستان کر و لال‌ها ایجاد شد، مردم با سنگ به تابلوی مدرسه می‌زدند؛ تا جایی که مجبور شدند آنجا را محل «معالجه کر و لال‌ها» بنامند.

وی اضافه می‌کند: بچه‌ها در کوچه و خیابان با من بازی نمی‌کردند و مرا مسخره می‌کردند. همه اینها درد بود؛ حتی یادم می‌آید تا آن زمان که سینماها زیرنویس داشت، به سینما می‌رفتیم اما بعد که فیلم‌ها دوبله می‌شد، دیگر امکانش بود؛ همان زمان با یکی از دوستانم که شنوا بود به سینما رفتم و او برایم بخش‌های مختلف فیلم را ترجمه می‌کرد اما در اواسط فیلم خسته شد و من از آن زمان تا کنون به سینما نرفتم.

شهیدی می‌گوید: از آن زمان که در صدا و سیما، برای ناشنوایان، رابط گذاشتند، وضعیت ناشنوایان بهتر شد. اکنون نیز از دولت می‌خواهم که توجه بیشتری به ناشنوایان داشته باشد؛ در حال حاضر در کشور اول توجه به افراد شنوا، معلولان و در نهایت به ناشنواها می‌شود.

وی ادامه می‌دهد: وقتی یک ناشنوا برای انجام یک کار اداری به سازمانی می‌رود، اگر وارد اتاق رئیس اداره شود و او سرش پایین باشد و به ناشنوا بگوید «بنشین یا کاری انجام بده»، او متوجه نمی‌شود و در حقیقت یک ناشنوا به سختی می‌تواند خواسته خود را بگوید و یا حق خود را بگیرد.

آقای شهیدی و همسرش و خانم میرشفیعی(رابط ناشنوایان)

* دلیل ازدواج با همسری ناشنوا

شهیدی درباره ازدواجش می‌گوید: کوچک که بودم، کسی به بچه‌های ناشنوا توجه نمی‌کرد و جایی هم نبود که بتوانیم اوقات فراغتمان را سپری کنیم به همین دلیل ظهرها به قوه‌خانه می‌رفتم و چای می‌خوردم، ضمن اینکه چند مرد ناشنوا بودند که بعد از سرکار به آنجا می‌آمدند و دور هم سرگرم بودند و بنده آنها را تماشا می‌کردم.

وی ادامه می‌دهد: دیدن آنها برایم جالب بود و متعجب بودم که چرا آنها بعد از سر کار به خانه بر نمی‌گردند؛ آخر سر یک روز با اشاره از آنها پرسیدم؛ یکی از آنها عصبانی شد و با اشاره به من گفت «چرا به خانه بروم، در خانه خبری نیست، خانمم همش با تلفن و دیگران صحبت می‌کند اما وقتی از او می‌پرسم چه خبر، می‌گوید خبری نیست».

این ناظم بازنشسته می گوید: این مردان که از زن شنوا و خانه گریزان بودند، تا نیمه شب در خیابان‌ها می‌ماندند و همین موضوع باعث می‌شد که مورد تمسخر مردم قرار گیرند و حتی کارشان به زد و خورد هم می‌رسید.

وی می‌افزاید: از همان زمان تصمیم گرفتم که با یک خانم ناشنوا ازدواج کنم که جزو اولین کسانی هستم که یک ناشنوا با ناشنوا ازدواج کرده است؛ همسرم را نیز خویشاوندان معرفی کردند. 

آقای شهیدی از اینکه برای تهیه مصاحبه به منزلشان رفتیم، خوشحال است و به ما می‌گوید: امیدوارم با انجام مصاحبه، توجه دولت و مجلس به ناشنوایان بیشتر شود؛ البته از مردم کشورم متشکرم که به ناشنوایان احترام می‌گذازند.

8مهر،روزجهانی ناشنوایان گرامی باد

روز جهانی ناشنوایان

هشتم مهر هر سال برابر سی ام سپتامبر، «روز جهانی ناشنوایان» نام گذاری شده است. هدف از این نام گذاری، ارتقای فرهنگ ارتباط با ناشنوایان، دانسته هایی از زبان اشاره و آگاهی سیاست مداران و همچنین عموم مردم از مشکلاتی است که این قشر با آن رو به رو هستند.

نعمت شنوایی

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شبکه خبر، در اهمیت حس شنوایی، این گفته هِلِن کِلِر، گویاتر از هر سخنی است. او که با وجود نابینایی و ناشنوایی، یکی از موفق ترین افراد استثنایی است، می گوید:«اگر این فرصت به من داده می شد که یکی از دو حس خود را بازیابم، ترجیح می دادم نابینا بمانم، ولی بشنوم».

اگر از نعمت شنوایی محروم باشیم، هرچند آموختن برای ما ناممکن نمی شود، ولی بسیار دشوار است. پس توجه به این نعمت بزرگ الهی که یکی از راه های بسیار مهم آموختن و فهمیدن است، حالت سپاس را پیش می آورد و تصور نبود آن کافی است تا به ارزش آن پی ببریم. از این رو، خدا در قرآن می فرماید: «بگو: اگر خداوند شنوایی و دیدگان شما را بگیرد و بر دل هایتان مهر بزند، کدام معبود آن را به شما پس می دهد؟» شکرانه این نعمت، بهره گیری خداپسندانه و مسئولانه از آن است، چنان که در یکی از دعاها، خواسته بندگان از خداوند این است: «پروردگارا! ما را از گوش ها، چشم ها و نیروهایمان بهره مند گردان».

جامعه، خانواده و کودک ناشنوا

شیوه رفتار اعضای خانواده و جامعه با کودک ناشنوا، در رشد عاطفی، سازگاری اجتماعی، آمادگی آموزش مهارت های زبانی و تحصیل او بسیار مهم و تعیین کننده است. خانواده و اجتماع با پذیرش واقع بینانه مشکل فرد ناشنوا باید در راه پرورش استعدادها و توانایی های او یاری اش دهند. وضعیت مطلوب برای ناشنوا، استفاده از موقعیت های در دسترس افراد عادی است. وظیفه اصلی در تربیت کودک ناشنوا و کمک به رشد او، بر عهده خانواده است. باید وضعیت واقعی کودک را پذیرفت و بهترین کار را برای کمک به وی انجام داد. پذیرش فرد ناشنوا از طرف خانواده، اجتماع و شناخت تفاوت های او و کنار آمدن با آن، نیازمند عشق، علاقه، صبر، حوصله و برخورد منطقی است.

موانع ارتباط اجتماعی ناشنوایان با جامعه

آیا تاکنون از خود پرسیده ایم که ارتباط موجود در جامعه، چه قدر صحیح و منطقی است که به ارتباط آسان تر با ناشنوایان بینجامد؟ مگر نه اینکه یکی از مهم ترین اهداف آموزش ناشنوایان، اجتماعی کردن آنهاست؟ آیا به عنوان پدر و مادر ناشنوا، معلم ناشنوا، دوست ناشنوا یا عضوی از جامعه، با خود اندیشیده ایم که آیا ناشنوایان به این هدف دست یافته اند و اگر نه، علت چیست؟

به یقین، یکی از عوامل دست نیافتن مربیان ناشنوا و نیز خود ناشنوایان به این هدف، نقص ارتباطی موجود در رفتارهاست. بنابراین، نادرستی ارتباط ها، اجتماعی شدن ناشنوایان و به تبع آن، تعلیم و تربیت آنان را خدشه دار ساخته است.

رفتارهای ترحم آمیز

یکی از موانع برقراری ارتباط ناشنوایان با جامعه، رفتارهای ترحم آمیز اطرافیان است. اگر چه در آموزه های اخلاقی و دینی، درباره رعایت رحم و انصاف بسیار سفارش شده است، ولی باید توجه داشت که رعایت عدالت حکم می کند رفتارهای ترحم آمیز، به جا استفاده شود. در بعد آموزشی نیز ترحم بی مورد و بی اندازه، به گستاخی، مظلوم نمایی و افت تحصیلی ناشنوایان می انجامد. این رفتارها موجب می شود فرد ناشنوا، خود را موجودی مستحق ترحم بداند. در نتیجه، نخستین مشکلی که ناشنوایان را تهدید می کند، افسردگی و دوری کردن از جامعه است و دور شدن ناشنوا از جامعه، به فرآیند جامعه پذیری او آسیب جدی وارد می کند.

زبان اشاره

سخن گفتن، یکی از ویژگی های ممتاز بشری است. انسان از راه سخن گفتن با دیگر افراد جامعه رابطه برقرار می کند، می فهمد و می فهماند. ناشنوایان نیز می کوشند به شیوه ای خاص با دیگران ارتباط برقرار کنند. زبان اشاره، زبان ارتباط ناشنوایان است که سبب می شود این افراد با یکدیگر و دیگران ارتباط برقرار کنند. قانون مدنی کشور ایران، در سال1307 این زبان را به عنوان وسیله ای برای تفهیم و تفاهم به رسمیت شناخت. نخستین کسی که زبان اشاره را در ایران به وجود آورد، استاد جبّار باغچه بان بود. گفته می شود زبان اشاره، از زمان بقراط حکیم برای ناشنوایان مرسوم بوده است.

دست های انسان

در باغچه زندگی نشسته بود و با دستان کوچکش چیزی می کاشت. نگاهش کردم، حس اعتمادش با نگاهم برانگیخته شد و با چشمان معصومانه اش فهمید چه می پرسم. گفت: ستاره می کارم. دوباره نگاهش کردم، پاسخ داد: میوه های ستاره ام، خورشید خواهد شد. حس غریبی به من دست داد. چرا خورشید؟ لبخندی زد و باز با همان نگاه پاسخ داد: تمام هستی با آب، خاک و خورشید پیوندی زندگی بخش دارد. گل ها با خورشید برمی خیزند. پرسیدم: پرندگان؟ پاسخ داد: پرواز زیباست، من آواز آنها را حس می کنم. ... و انسان؟ به زمین نگاه کرد و این بار با انگشتان اشاره زبان گشود: ما که می خواستیم زمین را آماده مهربانی کنیم، افسوس که خود نامهربان بودیم.

آری، او ناشنوا بود و برای ایجاد رابطه، از دست هایش استفاده می کرد. همان گونه که تاریخ انسان اندیشه ورز، رابطه ای ناگسستنی با دست های انسان دارد.

ورزش و ناشنوایان

ورزش، عامل سلامت جسم و روح انسان است. از این رو، تفاوتی میان شنوایان و ناشنوایان در حفظ نیروی نشاط و سلامت نیست. بنابراین، برای تقویت روحیه ناشنوایان و مشارکت بیشتر آنان در جامعه، ورزش ناشنوایان در جهان پایه گذاری شد. فدراسیون جهانی ناشنوایان، در سال1924 تأسیس گردید. در حال حاضر،84 کشور جهان در این فدراسیون عضویت دارند. در ایران نیز فدراسیون ورزش ناشنوایان، از سال 1344 فعالیت خود را آغاز کرد و در سال 1957، به عضویت فدراسیون جهانی ناشنوایان درآمد. ناشنوایان نیز همانند شنوایان، در بیشتر رشته های ورزشی شرکت دارند و به موفقیت های فراوانی رسیده اند.

سازمان رفاه ملی ناشنوایان

سازمان رفاه ملی ناشنوایان ایرانی، سازمانی وابسته به وزارت کار و امور اجتماعی است که در سال 1350 تأسیس شد. هدف از تشکیل این سازمان، ایجاد هماهنگی میان مؤسسات دولتی، غیردولتی و خیریه است. در برنامه این سازمان، پیش گیری، درمان، آموزش و همچنین تأمین اشتغال و رفاه گروه ناشنوایان، نیمه شنوایان و کسانی که مشکل گویایی دارند، قرار دارد. این سازمان تلاش می کند شخصیت این افراد را پرورش دهد، آنان را با اجتماع سازگار کند و با به کار بردن روش های جدید، آنها را برای خدمات گوناگون آماده سازد.

نخستین معلم گل های خاموش

استاد جبار باغچه بان(عسکرزاده) یکی از خادمان پر تلاش فرهنگ ایران و به معنای واقعی کلمه معلم بود. زنده یاد باغچه بان در سال 1298 آموزگاری را آغاز کرد. وی نخستین مؤسس کودکستان ناشنوایان در تبریز بود. باغچه بان، اولین شخصی است که در ایران، آموزش شنیداری و دیداری را به دستگاه آموزش کشور وارد کرد و برای نخستین بار به فکر آموزش و تربیت کودکان ناشنوا افتاد. او ابتدا با مخالفت های شدید وزارت فرهنگ وقت روبه رو شد، ولی با تلاش و پشتکار فراوان، در یک سال موفق شد به سه کودک ناشنوا، خواندن و نوشتن بیاموزد. استاد باغچه بان، نخستین دبستان ناشنوایان را در چهار راه حسن آباد تهران، در خانه ای محقر تأسیس کرد.

از زبان یک ناشنوا

خدای مهربانم!

من بنده تو هستم، همان که به خواست و مصلحت تو، از یکی از حواس خود، حس شنوایی محروم است. بار الها! این بنده ناچیز، تو را به خاطر همه آنچه از نعمت ها که در اختیار او قرار داده ای و آنچه به مصلحت قرار نداده ای سپاس می گوید؛ چرا که تو قادر مطلقی.

پدر، مادر!

من فرزند شما هستم، همان که از نعمت شنوایی محروم است. خب، چه می شود کرد، خواست خدا بود که این طور باشم. شما فکر می کردید که دیگر نمی توانم زندگی کنم، ولی دیدید که چگونه برپا ایستادم و با مشکلات جنگیدم. پس خواهش می کنم میان من و دیگر خواهران و برادرانم فرق نگذارید؛ چون اکنون من دیگر از جامعه عقب نیستم. خواهش می کنم محبت خود را از من دریغ مدارید؛ زیرا من بیشتر از دیگر فرزندانتان به شما نیاز دارم.

دوست خوبم!

دوست من! من در مدرسه ویژه ناشنوایان درس می خوانم که آنجا خانم معلم ها و آقا معلم ها به زبان مخصوص با ما حرف می زنند. دوست خوبم! من با زبان مخصوص، به زبان علامت ها یا اشاره حرف می زنم. من و دوستان ناشنوایم، از روی تکان خوردن لب های دیگران می فهمیم که آنها چه می گویند. برای همین، اگر می خواهی با من حرف بزنی، لطفاً واژه ها را خیلی آرام و شمرده بگو، تا من حرف های تو را از روی تکان خوردن لب هایت بفهمم.

سکوت

از کجا آمده ای؟

از دیار ساکن!

... و شما می شنوید

نه به مانند حضور

بلکه آن قلب شما با تمام احساس

نطق دل می شنود با تمامی وجود

و شما می دانید

که دیار ساکن

اهلش از خورشید است

که صدای پر مرغابی را

با همان عطر حضور دل خود می شنود.

پیام خداحافظی مربی پرورشی ازمجموعه باغچه بان یک

کاش یارب آشنایی ها نبود                             یا به دنبالش جدایی ها نبود

وبه قول سهراب:

اهل کاشانم 
 روزگارم بد نیست
تکه نانی دارم خرده هوشی سر سوزن ذوقی
مادری دارم بهتراز برگ درخت
 دوستانی بهتر از آب روان
 و خدایی که دراین نزدیکی است
لای این شب بوها پای آن کاج بلند
روی آگاهی آب روی قانون گیاه.

بنام خدایی که سرلوحۀ کتابش را مهربانی قرارداد و من رادرمجموعه ای قرارداد که ازمهربانی موج می زد و می زند

«من لم یشکر المخلوق لم یشکر الخالق».امام رضا(ع) می‌فرماید: «کسی که نعمت دهنده از مخلوقات را شکرگزار نباشد، شکرگزار خداوند نیز نخواهد بود».بدین وسیله ازتمامی همکارانی که دراین مدت درخدمتشان بودم وازلحظه لحظه اخلاق،رفتارومنش وتجربیاتشان استفاده وبهره مفیدبردم تشکروسپاسگزاری می کنم وازخدای مهربان برای یکایک این عزیزان آرزوی صحت وسلامت همراه باتوفیق وسربلندی روزافزون دارم.وازتمامی عزیزان طلب حلالیت می کنم بهرصورت کوتاهی وقصور،بی ادبی وبی احترامی و...روبه بزرگواری خویش براین حقیرببخشایند.این مطالب رادرحالی می نویسم که اشک امانم نمی دهد.

                                                                کوچک همه شما حس رشنوادی

                                                              مربی پرورشی سابق آموزشگاه

 

.

 

پرداخت هزینه درمانی ودارویی دانش آموزان استثنایی/اهدای تبلت به دانش آموزان نیمه بینا

مجید قدمی رئیس سازمان آموزش و پرورش استثنائی در گفت‌وگو با خبرنگار آموزش و پرورش خبرگزاری فارس،در خصوص برنامه‌های این سازمان در سال تحصیلی جدید گفت: طرح حمایت از دانش‌آموزان را در نظر داریم که خدماتی مانند عینک، سمعک، واکر یا ویلچر و برای دانش‌آموزان نیمه‌بینا تبلت را از اول مهر اجرا می‌کنیم.

قدمی افزود: برای اینکه کتاب‌های درسی را برای دانش‌آموزان نیمه بینا درشت‌خط کنیم، اطلاعات را بر روی تبلت ریخته‌ایم و تبلت را در اختیار دانش‌آموزان گذاشتیم‌ که در این خصوص 500 دستگاه تحویل داده‌ایم؛البته هزینه سنگینی به همراه داشت، اما ارزش دارد و تبلت می‌تواند 12 سال همراه دانش‌آموزان باشد، البته خانواده‌ها باید بدانند فقط یک‌بار به‌صورت رایگان تبلت در اختیار‌شان قرار می‌دهیم.

وی یادآور شد: اعتقاد داریم تا آنجا که می‌توانیم باید دانش‌آموزان استثنایی درکنار دانش‌آموزان عادی قرار گیرند، مگر اینکه معلولیت‌های شدید وجود داشته باشد که باید در مدارس استنثائی قرار گیرند.

قدمی با اشاره به فعالیت‌های ورزشی و فرهنگی دانش‌آموزان استثنائی گفت: این فعالیت‌ها را در طول تابستان انجام می‌دهیم و بالغ بر 1.5 میلیارد تومان به دانش‌آموزان استثنائی اختصاص داده شده است تا در گروه‌های مختلف ورزشی شرکت کنند که برای اولین بار معلمان آنها را نیز شامل شده و به‌صورت کشوری مسابقاتی را برگزار کرده و از بین آنها افراد مستعد را به کمیته پارالمپیک معرفی می‌کنیم.

رئیس آموزش و پرورش استثنایی یادآور شد: محور بعدی برنامه‌ها توسعه مدارس اوتیسم است،به‌دلیل اینکه ابزار تشخیص ما دقیق‌تر شده است، دانش‌آموزان اوتیسم را بهتر شناسایی می‌کنیم، مشکلی در برنامه‌ریزی در این حوزه بود و دانشگاه در خصوص اوتیسم حرف‌های کاربردی کمتری داشته و بیش‌تر در بخش تشخیص عمل می‌کردند.

وی اضافه کرد: محتوایی را آماده می‌کنیم که در آن راهنمای معلم و دانش‌آموز و ابزارهای تشخیصی در آن وجود دارد و به دنبال این هستیم برای هر استان یک مدرس تربیت کنیم و بتوانیم این اطلاعات را منتقل کنیم و در هر استان مدارس اوتیسم را توسعه دهیم تا دانش‌آموزان اوتیسم مدرسه مستقل داشته باشند.

قدمی با اشاره به سرویس ایاب و ذهاب دانش‌آموزان استثنائی تصریح کرد: برنامه‌ریزی کرده‌ایم و با همکاری اداره کل استان‌ها در مناطق محروم ایاب و ذهاب 100 درصد رایگان است و در مناطق نیمه‌ محروم بین 60 تا 70 درصد هزینه را ما و 30 درصد را خانواده‌ها پرداخت کنند تا این کار باعث افزایش جاذبه مدارس استثنایی شود.

رئیس آموزش و پرورش استثنائی خاطرنشان کرد: از اول مهر هزینه‌ دارویی و درمانی دانش‌آموزان استثنائی را که در مدارس خاص‌مان هستند و مشکلات درمانی دارند پرداخت می‌کنیم؛ لیست‌شان را نیز تهیه کردیم تا با هماهنگی بیمارستان‌هایی که در خود استان است، کار درمان را انجام بدهیم و اعتبار آن را نیز گرفته‌ایم و با این کار یک گام بلند برای حمایت خانواده‌ها برمی‌داریم.

مراسم بازگشایی مدرسه باحضوراولیاء،مربیان ودانش آموزان94

امروزهمزمان باسراسرکشوردرمدرسه کوچک پرازمهرمان مراسمی هرچندمختصربرگزارگردید.گزارش مختصرمراسم بشرح زیراست:
1-قرائت قرآن توسط کامیارسهرابی
2-پخش سرودجمهوری اسلامی ایران
30نواخته شدن زنگ مهربانی ومقاومت توسط مدیرآموزشگاه ودوتن ازدانش آموزان جدیدالورود
4-قرائت پیام وزیرآموزش وپرورش توسط معاون آموزشگاه
5-اعلام اسامی دانش آموزان ومعلمین مربوطه
6-صحبت معاون آموزشگاه دررابطه با عظمت روزعرفه وهمچنین درباره هفته دفاع مقدس وتصاویرشهدای فرهنگی شهیدان:زرگوشی ومرادحاصلی
7-اهداء اقلام آموزشی به دانش آموزان
8-پخش شیرینی
9-ردکردن بچه ازدروازه قرآن
10-تشکیل نمایشگاه دفاع مقدس
11-تزیین تابلو اعلانات بازگشایی مدرسه ودفاع مقدس

12-پخش آهنگ های شاد کودکانه.